Հայկական հարսանիքները աշխարհի ամենահին և ավանդականներից են: Պատմականորեն շատ ընտանիքներ սերնդեսերունդ փոխանցում են բարդ և զարդարված զարդեր: Այս ժառանգությունները սովորաբար ներառում են ոսկե մետաղադրամներ, անսովոր ճարմանդներ և փակիչներ, վառ գույնի քարեր և եզակի ֆիլիգրան տեղադրումներ: Այս տեսակի զարդերը ժամանակին կրում էին որպես հարստության ցուցադրություն, բայց տարիների ընթացքում ավելի մեծ սիմվոլիզմ է ստացել:
Հայկական ժառանգության մեծ մասն են կազմում նաև կրոնական զարդերը։ Խաչերի, հրեշտակների և քրիստոնեական այլ խորհրդանիշների պատկերները զարդարում են հայկական դասական ոսկերչական նմուշները: Որոշ կտորների վրա պատկերված է եզակի քառաթև խաչ, որը հայտնի է որպես «խաչքար» կամ «խաչքար», որը հայկական հավատքի շատ ճանաչելի պատկերակ է:
Բացի կրոնական և մշակութային նշանակությունից, շատ հայեր սիրում են զարդեր կրել որպես նորաձևության աքսեսուարներ: Տեղացի արհեստավորները դարեր շարունակ արտադրում են ոսկյա և արծաթյա զարդեր՝ զարգացնելով ավանդական նմուշները ժամանակակից տեխնիկայով՝ ստեղծելու հավերժական կտորներ ամենօրյա հագուստի կամ հատուկ առիթների համար: Ձեռագործ վզնոցներն ու թեւնոցները սիրված ընտրություն են այսօրվա հայերի համար, ովքեր գնահատում են ավանդական զարդերի որակն ու վարպետությունը:
Ոսկերչությունը կարևոր դեր է խաղում հայկական մշակույթի և ժառանգության մեջ։ Անցնում է սերունդներ և հաղթահարում սահմանները, այն հիշեցնում է Հայաստանի բազմակողմանի պատմությունը և ինքնության ուժեղ զգացումը: Հարսանյաց օժիտներից մինչև կրոնական իրեր և նորաոճ ժամանակակից աքսեսուարներ, զարդերը շարունակում են մնալ հայկական մշակույթի հզոր խորհրդանիշ՝ անցյալի և ներկայի: